در دنیای پزشکی مدرن، ابزارهای تصویربرداری نقش غیرقابلانکاری در تشخیص و پیگیری درمان بیماران دارند. یکی از اجزای کلیدی این سیستمها، فیلم رادیولوژی است که به عنوان واسطهای برای ثبت و نگهداری تصاویر حاصل از تابش اشعه ایکس عمل میکند.
فیلم رادیولوژی مشابه فیلمهای عکاسی سنتی عمل میکند و برای ثبت تصاویری که با استفاده از اشعه ایکس گرفته شدهاند به کار میرود. این فیلمها در مراکز تصویربرداری پزشکی مانند رادیولوژی و سونوگرافی کاربرد گستردهای دارند و برای تشخیص دقیقتر بیماریها و همچنین نگهداری سوابق بیماران مورد استفاده قرار میگیرند.
ساختار فیلم رادیولوژی شامل چندین لایه مختلف است که هر کدام نقش خاصی در عملکرد نهایی فیلم ایفا میکنند:
لایه پایه (Base Layer):
این لایه معمولاً از جنس پلیاستر ساخته میشود و به عنوان ستون فقرات فیلم، نقش پشتیبانیکننده برای سایر لایهها را دارد. وجود این لایه از شکستگی یا تغییر شکل لایههای حساس جلوگیری میکند.
لایه چسبنده (Adhesive Layer):
یک لایه نازک از چسب که باعث اتصال محکم لایه پایه به لایه حساس یا امولسیون میشود.
لایه امولسیون (Emulsion Layer):
مهمترین بخش فیلم است که حاوی بلورهای حساس هالید نقره میباشد. این بلورها نسبت به تابش اشعه ایکس واکنش نشان داده و باعث تشکیل تصویر نهانی میشوند که پس از ظهور، به تصویر قابل مشاهده تبدیل خواهد شد.
لایه محافظ (Protective Layer):
لایهای از ژلاتین که روی امولسیون را میپوشاند و آن را از خراش، گرد و غبار و سایر آسیبهای فیزیکی محافظت میکند.
کیفیت فیلم رادیولوژی مستقیماً بر وضوح تصویر و دقت تشخیص پزشک تأثیر میگذارد. حساسیت بالای لایه امولسیون و مقاومت فیزیکی مناسب فیلم، از عوامل مؤثر در ارائه تصویری شفاف و دقیق هستند. در نتیجه انتخاب و نگهداری صحیح از فیلمهای رادیولوژی، بخشی از الزامات هر مرکز تصویربرداری محسوب میشود.