فیلمهای رادیولوژی براساس سرعت واکنششان به اشعه ایکس، به سه نوع اصلی تقسیم میشوند: استاندارد، سریع و فوق سریع. کیفیت این فیلمها عمدتاً به ویژگیهای لایه امولسیونی آنها بستگی دارد. این لایه شامل بلورهای هالید نقره است که نقش کلیدی در حساسیت فیلم نسبت به اشعه ایکس ایفا میکنند. تولیدکنندگان با تغییر اندازه و تراکم این بلورها میتوانند فیلمهایی با سرعتها و کیفیتهای متفاوت ارائه دهند.
یکی از دلایل اصلی افت کیفیت فیلمهای رادیولوژی، ایجاد مهگرفتگی روی سطح آنهاست. این پدیده معمولاً در اثر نگهداری فیلم در دماهای بالا بهوجود میآید. توصیه میشود دمای محیط نگهداری از ۲۰ درجه سانتیگراد فراتر نرود، چرا که افزایش دما در طول زمان، وضوح تصویر را بهطور قابل توجهی کاهش میدهد.
رطوبت نیز از عوامل مهم تأثیرگذار بر کیفیت فیلم است. میزان رطوبت بیش از ۶۰٪ میتواند با ایجاد مهگرفتگی منجر به کاهش کنتراست شود، در حالیکه رطوبت کمتر از ۴۰٪ ممکن است باعث بروز آرتیفکتهایی ناخواسته روی فیلم گردد. از اینرو، محیط نگهداری فیلم باید خنک، تاریک و با رطوبت کنترلشده باشد.
همچنین فشارهای فیزیکی از قبیل ضربه یا نگهداری نامناسب میتوانند باعث آسیب به فیلم شوند. بهطور خاص، نگهداری افقی فیلمها ممکن است باعث چسبیدن آنها به یکدیگر یا تغییر شکل فیزیکیشان شود؛ بنابراین، بهترین روش نگهداری، قرار دادن فیلمها به صورت عمودی در مکان مناسب است.
فیلمهای مورد استفاده در رادیولوژی به دو دسته کلی تقسیم میشوند:
فیلمهای آنالوگ
در این نوع از فیلمها، فرآیند تهیه تصویر به روش سنتی انجام میگیرد. فیلم در تاریکخانه باز شده و سپس توسط دستگاه پردازش (پروسسور) ظاهر میشود. با پیشرفت تکنولوژی و ظهور روشهای دیجیتال، استفاده از این نوع فیلمها بهتدریج رو به کاهش است.
فیلمهای دیجیتال
در سامانههای دیجیتال، مشکلات رایج فیلمهای آنالوگ برطرف شدهاند. در این روش، کاست حاوی اطلاعات تصویری به دستگاه CR منتقل میشود. دستگاه اطلاعات را پردازش کرده و تصویر نهایی برای چاپ به پرینتر ارسال میشود. این روش دقت و سرعت بیشتری را فراهم میآورد.